waar-liep-waloba

Waloba liep van het Zuidplein naar het centrum van de stad, in een vlees kleurig pak en probeerde de woede der mensen in deze stad te absorberen, ze lachtte vooral, misschien uit ongemak omdat ik hun weerspiegelde, enkele werden boos, uit onbegrip omdat ik de woede uitlokte, zoals de politie die vooral struikelde over teveel klachten van een naakte man die door de stad liep, ik was niet naakt maar moest uiteindelijk stoppen omdat ik sprak over wat we met de woede moeten doen als we het niet onderdrukken, ons verliezen in agressie of laten weg hebben, dat we moeten spreken, blijven spreken over wat ons boos maakt. Voor de politie was geen dialoog mogelijk. Voor een enkele passant wel, die vond dat het niet nodig was dat ik provoceerde, een andere zei dat ik niet helemaal bolo was en zei dat ik een aandachttekort heb waarschijnlijk. Misschien heb ik een aandacht probleem, maar wat doe ik er dan mee. Wat doen we met alle dingen die gezegd moeten worden maar geen podium krijgen. Waloba is er maar niemand weet dat hij er is.Ik heb vandaag het aandachts tekort, 'hebpi aandacht nodig, val mij er dan niet mee lastig?" hebben we niet allemaal een aandacht te kort. En als we iets willen zeggen is het direct ruzie zei een passant mij. Vooral in de tarwewijk, daar is het niet fijn, het is gevaarlijk en het zal er niet op vooruitgaan.' Waloba zal niets kunnen verandere maar onder de aandacht brengen deed hij. Half naakt, te zien op alle camera beelden van de stad. Half de mond gesnoerd. De Woede ebte niet weg, maar stroomde naar de schouwburg dat zij nieuwe mensen kunnen inspireren.

Waloba vertrok vandaag van het Paviljoen van de Erasmus Universiteit en stelde een daad voor om de weg van de Universiteit naar het theater te verkleinen en bewandelbaarder te maken. Als mensen hem vroegen wat hij deed, vertelde hij zijn queeste van de dag en vroeg de vragende partij naar hun daad. Hij riep op om dader te worden voor de goede zaak, wat dat ook mag zijn voor jezelf. Hij riep op om een daad te stellen en dader te worden van je eigen leven. Hij was een daadzaaier en riep op om te doen. Daar waar de Rotterdammer graag te koop mee loopt.

Waloba liep vandaag alleen,maar het kon hem geen reet schelen. Hij liep in iets dat geen kostuum was en wat zich van elke smaak discussie kon ontdoen, want het was gewoon maar een verpakking. Hij keek in de straten en naar de mensen. Ze zeiden hem niets, niemand vroeg: "waarom loop je er zo bij?" Of waarom..?" Hij spaarde zijn woorden op tot voor theater Rotterdam waar hij zich de vraag stelde waarom de rotterdammer, iedereen zo ongeintereseerd is in zijn omgeving, niets kan schelen hoe lelijk de stad is, laat staan over smaak te discuscieren. Niemand keek behalve een enkeling hoorde hem spreken en applaudiceerde. Zegt het voort #waloba is er voor u. Hij brengt al u wensen, woede verbazing naar het podium op het schouwburgplein.

WALOBA loopt vandaag voor Abstractie en het conflict gebied tussen teveel abstractie en de onrust die het met zich mee zou kunne brengen en de nood aan mee abstractie, om de mensen die teveel nood neigen tehebben naar concreetheid en duidelijkheid of realisme de stoelen onder de tafel weg te zagen. Want wat zag Waloba vandaag dat mensen niet om keken naar zijn abstracte aanwezigheid in de stad of als ze hem zagen, geen vragen bij hun op riepen. Het was stil in de hoofden van de mensen. Behalve een agent op de fiets bleef vragen stellen en zei, ik heb al zoveel bizars meegemaakt in mijn loopbaan, maar dit heb ik nog nooit gezien mag ik een foto van jouw? Hij liep alleen vandaag en het kon niet beter zijn om de abstractie te vergroten.

WALOBA liep vandaag van het Dakpark in Delfshaven aan de Hudsonstraat. naar het schouwburgplein. Getooid in een platic zijl dat golft als het water van de zee in de winderige straten van Rotterdam. Niemand sprak hem aan, misschien een enkeling riep iets uit zijn auto naar Waloba, maar omdat waloba het zijl over zijn hoofd had gebonden, knelde het zijn oren van af waardoor hij eigenlijk weinig hoorde. Dit was ongelukkig, maar het maakte ook niet veel verschil want niemand stopte voor hem, behalve één buitenlandse studente die fotografie was beginnen studeren aan de kunst acedemie in Rotterdam. Ze zei dat ze door dit soort verschijningen van Rotterdam begon te houden. Tijdens zijn wandeling zocht Waloba ook naar Water, meer water, dat drinkbaar is en voor iedereen toegankelijk, maar hij vond niets. En op het plein voor theater Rotterdam kon Waloba niet langer zwijgen. Hij rechte zijn rug en ging vurig te keer en vroeg de mensen over hun relatie met water? Wat doen we met water, waarom verspillen we water, wat willen we met water daar waar hij tenslotte uit bestaan, hij concludeerde dat de mens aangeeft in een transitiefase te zijn en misschien af wil van al dat water en liever in de de lucht leeft buiten deze planeet. Hij dankte de mannen op de stijger, omdat zij zo hard mee werkte met mee denken. iedere dag opnieuw.Waloba maakte geen vrienden maar dat hoeft ook niet. Hij sprak en verdween weer zwijgend in de ontwakende stad, die langzaam wakker werd vanachter hunner bureau. En morgen kwam Waloba terug dat wist men alvast zeker dan zullen ze met hem mee lopen vanuit Crooswijk

#walobaloopt #voorhastags #zijngeloof #absorbeerhastags #volgdehastag #innaamvandehastag #uwhastagzaloverukomen #uwhastaggeschiedde #innaamvandehastag #ademuwhastag #zogeschiedde #gisteren #waloba #sprak #demensen aan op hun #hastags hij #leerde ze #nieuwe #hastags hij liet de #rotterdammers hun #hastags #ontdekken hij #bevrijdde men van #hastags en liep naar #theaterrotterdam #maakte #zijn #speech #bijna #onzichtbaar #voor #een #kleine #groep #architecten #die #pauze #hadden #WALOBA #maakte #vandaag #alles #kleiner #alles #KLEINER #ALLES #... #en #accelereerde #in #het #oneindige

WALOBA organiseerde vandaag een Bedelstoet, om de mensen, dames en heren, rotterdammers, landgenoten, europeanen, wereldburgers, aardbewoners, universumgenoten te helpen en ondersteunen, tegen het slachtofferschap, een stoet waar hulp gegeven kon worden of je kan zelf door deel te nemen aan de stoet hulp krijgen, voor je dromen waar te maken of je problemen weg te kopen of op te lossen met hand en spandiensten. Een bedelstoet om te helpen en elkaar te helpen een stoet voor iedereen, vanuit alle slachtoffers die nog geen hulp gekregen hebben of die hun dromen nog niet hebben kunen waar maken. Er werd goed gebedeld en om hulp geroepen door waloba, maar niemand sprong hem in de armen of vroeg hem wat hij deed en wat hij wilde met zijn vraag en smekende ogen. Er is blijkbaar geen ruimte in deze stad voor een vraag die verder rijkt dat de mens zelf die meester zijn geworden in hun eigen behoeftes te bevredigen. Niemand wou hulp. Zo beschouwde waloba deze dag en stoet als mislukt en de hulpvraag failliet verklaard. Hij was zelf verrast van deze conclusie maar dit is wat hij oogste. Hij zag en overwon zijn vooroordelen. Leve Waloba! Leve zijn eenzame actie tegen de entertainment tijden, en ingedommelde stad. Nog meer mislukkig zal ons verheffen boven de allerdaagsheid. Nog meer mislukkig zal ons redden uit het niets.

Waloba liep vandaag als doodverkoper en wilde de belichaming en mogelijkheid creëren om het over een gevoelig en moeilijk onderwerp te hebben in de openbare ruimte. Hij noemde zichzelf de doodverkoper omdat hij wilde proberen om het over hoe mensen over de dood na denken en elkaar misschien nieuwe of andere denkvormen aan te rijken. Kunnen we er anders over denken dan we nu doen. Kunnen wij als de levenden er anders naar kijken, dat we het onmetelijk verdriet en de pijn van het gemis ook bespreekbaar kunnen maken in de open ruimte of is dit niet mogelijk en ongepast. Het was een belade wandeling met zeer liefde volle en openhartige momenten met een oevallige voorbijgangers die sprak over dat hij nog maar een paar jaar televen had door zijn zeldzame bloedgroep en dat hi naar het zieknhuis moest om een prikki te krijgen. Een ander sprak de bevrijdende woorden als je een kogel door je kop krijgt weet je wat het is, hij had gelijk en een ander zei dat je het niet bespreek baar moet maken in de openbare ruimte. Dat je moet spreken over leven met de levende en niet over de dood, dat moet je met de doden doen zei hij. Waloba nam alle reacties tot zich en concludeerde dat er zoveel vormen van over de dood spreken is als mensen zijn, het was een extreem verrijkende wandeling. EN wenste iedereen de rijkheid van het leven toe.

WALOBA liep vandaag de eerste DOOFPOTMARS een mars om het eens niet te hebben over alles waar we het liever niet over hebben. Er kwam weinig input uit de stad en straten van Rotterdam. Misschien omdat het toch iets te gevoelig lag om het over dingen te hebben waar mensen het liever niet over hebben. De liefde vpor de doofpot is dus nog altijd dus weldegelijk groot, hoewel de verachting raar de doofpot zelf groot is. Niemand wil iets positief over de doofpot zeggen. Als een chefkok liep Waloba vandaag of iemand iets in de doofpot wilde doen. Er was een wens om er geld in te doen, omdat ze het er niet over wilde hebben, maar het werd er uiteindelijk niet echt ingedaan. Het enige wat er echt in belandde was een sigaret. Jongens wilde het niet hebben over stoppen met roken en doneerde zo een sigaret. Men vond het grappig en zielig maar echt bespreekbaar werdern de onderwerpen niet terwijl Waloba toch veel doofpotten om zich heen zag. Hoe om te gaan met een platgebombardeerd centrum, doen of er niets aan de hand is, De calvinistische houding van zurigheid en ingetogenheid en zuinigheid straalt nog altijd fris door alle straten van de stad. Het ingetogen gedrag van wegkijken en doe maar normaal dan ben je al gek genoeg is een omgangsvorm die goed functioneert in dit deel van de wereld. En terwijl Waloba zo in de doofpot aan het roeren was, haalde hij zijn vinger door het brouwsel en hij likte zijn vinger af en riep: "Calvijn is dood" De omstandelingen riepen dan die is toch al een paar eeuwen dood? Waarom Waloba instemmend reageerde ja dat dacht ik ook, maar blijkbaar blijft die als TUpack als een spook doorleven. Leven en dood is niet zo extreem van elkaar geschijden. Maar nu Dood ik Clavijn voor goed en hij deelde zijn gedachten brouwsel uit aan de hongerige toehoorders en ze smaakte het, met voldane glimlach en nog met de hand over de buikvrijvend riepen ze Waloba na. Jaaaa Calvijn is dood, leven de levendigheid. en weg met die smakeloze doofpot gerechten, laat ons goede smaak en uitbundigheid in liefde en gedrag delen met onze naasten, en alle kanten van het leven accepteren zoals ze zijn, maar niets meer in de doofpot stoppen". Maar als Waloba dat hoorde moest hij toch even een kleine kantekening maken omdat hij al weer een nieuwe doofpot voelde op borrelen. "Nee" riep hij. Wees uw vaker bewust van uw doofpot, dat ze niet aan brand, maar laat ze goed gaarkoken, dat is die extra smakelijk als die overkookt, dan kunnen jullie ook nog een beetje van jullie doofpotten genieten. De toevallige passanten lachten en Waloba riep tot maandag dan loop ik van van Professor Jonkersweg (voor de Schiegevangenis), Nieuw-West. En iedereen is vrij om mee te wandelen want dat maakt het extra gezellig, inspirerend en leerrijk.

WALOBA liep met een symbolisch stuk beton van de botanische tuin aan het Afrikaanderplein naar het centrum van de stad. Als een onmogelijke taak om het over alle nationaliteiten te hebben. Om een oplossing voor problemen te vinden, waar waloba geen problemen ziet. Waloba wilde met de tekst wisselen, teovallige passanten uitnodigen om met hem dit stuk steen te dragen en tegelijk te praten over wat doen we met grensen, waar sommige mensen grenzen zien en andere niet. Waloba wilde de mensen ook uitnodigen om met hem van leven te wisselen, van identiteit van nationaiteit, van dagelijks leven, werk en bezigheid, maar niemand wilde wisselen, wel 4 studenten aan de biznessschool, een russische, litouse/ estlandse en een japanner en jongen uit zevenhuizen, wilde zelfs helemaal meewandelen tot het schouwburgplein. Er was ook de een programmator van het volkenkundig museum die helemaal de wandeling met waloba mee liep. En de brug sloeg tussen zuid en noord, iets wat tegenwoordig veel gemakkelijker gaat als vroeger, maar nog altijd 75 jaar later nadat mijn vader op zuid was geboren is er een enorme grens, natuurlijk ook door het water en de wind die waait tussen de beide delen van Rotterdam, maar in de mensen en de vooroordelen zijn er ook nog veel onoplosbaar schijnende tegenstellingen. Waloba weet niet of hij dat gelooft, maar nam vandaag de proef op de som en liep als obelix tegen de wind in de brug over met een onmetelijk groot stuk beton. Het nodigde veel mensen uit te kijken en kommentaar tegeven zoals veel rotterdammers altijd doen. Vooral een grote bek, maar weinig daden. Het zal de lijfspreuk van de stad wel moeten compenceren. Lachen doen de mensen graag en zeggen dat het een mooi beeld is. Maar vandaag bleek niemand in de schoenen van Waloba te willen staan, hoe zwaar hij het ook had. Zoals volgens waloba ook niemand in de schoenen wil staan van een vluchteling of iemand van een andere nationaliteit dus worden mensen in deze stad veel te veel genegeerd, zou waloba bijna concluderen. Het is misschien waar maar hij weet het niet. Wat hij zag was weinig opgevend, behalve van een enkeling. Zijn het dan de uitzonderingen, de studenten, die veel met buitenlandse studenten in contact komen die de verandering in gang kunnen zetten, het goede voorbeeld geven? De eerste persoon die Waloba hielp was iemand die in de maastunnel werkt en even pauze had. Die wist ook hoe je iets moet overbruggen of verbinden. Waloba concludeerde dat de wind de enige was die de kracht van hem afpakte, laat het de wind zijn die de grenzen doet vervagen, de wind die de grens bepaald en niet dat wat de mens bedacht heeft. Merci lieve mensen om Waloba vandaag zo te helpen. Veel voeding voor morgen als hij het over trots en vooroordelen zal hebben naar aanleiding van zijn vertrekpunt van noordereiland. Loopt en ontvang Waloba

WALOBA liep vandaag voor het geld, om het geld te bevrijden van de mens of de mens te bevrijden van het geld. Waloba vertrok aan de gevangenis en liep over de 2e middelandsstraat te rotterdam naar de schouwburg, dwars door de bruisende stad van handelaren en verkopers. Hij riep:"GELD, GELD, GELD!" "Wie is er geïnteresseerd in geld? Wie wil er geld hebben? Geef geld, geef mij gratis geld!" Er werd veel gereageerd, maar niemand gaf iets niemand wilde iets kwijt, of het hebben over geld, met waloba? Niemand kon er in dit dagelijks leven even tijd voor vrijmaken om met Waloba te spreken, iedereen moest geld verdienen om te kunnen blijven leven, iedereen, moest haasten om te kunnen verdienen, en leek vaak geen leven te hebben door het geld dat als een hijgende wolf hongerig achter de mens aan liep. Waloba noemde dit een gratis geld inzamel actie waar iedereen vrij aan kon mee doen. iedereen kon met waloba meelopen om voor zijn eigen parochie of droom geld in te zamelen. Maar niemand deed dit niemand was geïnteresseerd in het grotere verhaal. Alleen als Waloba voor de schouwburg riep ik hou niet op met roepen tot iemand mij geld geeft, en toen aan het einde kwam iemand een paart kwartjes brengen en toen stopte waloba en gaf het aan een dakloze man die de speech niet gehoord had, maar wel geld nodig had. Zo was er een cirkel rond gemaakt, maar één cirkel, er waren nog heel veel cirkels niet rond. Want Waloba wilde ook de waarde van geld in de straten van rotterdam wegen, hij droeg als atlas het geld op zijn schouders, het was loodzwaar, want hij zag en hoorde van de mensen, dat ze gevangen zitten aan dit systeem dat de mens zelf bedacht had, Hoe kunnen we ons bevrijden? Hoe kunnen we geld een nieuw leven geven zonder dat het ons het leven ontneemt? Het gratis weg geven, zorgt er misschien voor dat diegene die er voor gewerkt hebben straks niets meer hebben. Dat wat hier gratis is aan de andere kant van de wereld miljoene kost, en waar we hier ons blauw voor betalen aan de andere kant van de wereld als geld aan de boom hangt. Geven en nemen, is soms een misdaad al sta je er niet bij stil. Hoe is het mogelijk dat gratis geven soms zo'n agressieve daad kan zijn. En nemen zomaar nemen zonder te betalen iemand gelukkig kan maken, terwijl je jet infeite steelt. Waloba moest toegeven dat dit bijna nog een zwaarder onderwerp was dan de dood. Dat als een juk om de mens blijft hangen. Gevangen in een systeem waar zoveel mensen afhankelijk zijn. Hij hielt zijn tas van het universum naast zich en zuchte

WALOBA liep vandaag van het Prinsenhoofd, het puntje van het noordereiland waar die bijna de Erasmusbrug kust, naar de schouwburg. Over eilanders wilde hij het vandaag niet hebben, maar wel over vooroordelen en trots. Vrolijke trots en misplaatste trots. Een vooroordelen die er in de stad heersen en hoe mensen oordelen opstraat. Vandaar liep waloba met het grote condoom des oordeels, om als een vlindervanger of de rattenvanger van hamelen oordelen te vangen, hij kleede zich pastel, als neutraal gekleurt persoon die misschien opvalt en met als uitroep oordeel maar, maar hij ving niets. Behalve een man die zei: "veel sterkte!" Waloba raakte ook vast in zijn eigen woorden omdat hij speechte dat dit misschien wel de meest positive speech was in twee weken dat de Rotterdammer niet oordeelt, dat de Rotterdam geen vooroordelen heeft, dat de Rotterdammer bevrijdt is van negativiteit naar andere is, omdat het een trotse stad is met al zijn leleijkheid, en zo iedereen accepteerd in al zijn vormen, en mensen verschillende oorsprong, rariteiten. De trots druipt er van af in al zijn nuchterheid, maar als er iets gezeik is is het wel teveel trots, en nee verst me niet verkeerd de rotterdammer oordeelt niet, nee die heeft nooit geoordeelt en zal ook niet oordelen over andere, hij houdt zijn bek, er moet misschien een aanleiding zijn dat de rotterdammer begint te oordelen maar dat is in haar geschiedenis van de stad nog nooit voorgevallen. Het was zo te horen een extreem positieve speech en de condoom des oordeel bleef leeg en Rotterdam blijft zo veilig voor welke veroordeling dan ook op straat

WALOBA LIEP VANDAAG VAN DE FEYENOORDDIJK IN FEYENOORD NAAR HET CENTRUM VAN DE STAD. Eén van de mooiere wandelingen van die Waloba de afgelopen 13 dagen bewandelt heeft. Feyenoord een rustige buurt in de buitenbocht van de maas, mensen van alle nationaliteiten als een wijk die werelds, groots cosmopolitisch kan worden beschouwt een wijk waar de wereld bij elkaar komt. Zwetend van ongemak omdat hij hier al jaren niet meer was geweest, liep waloba alleen door deze buut opzoek naar ontdekkingen en maar hij moest zelfs niet zoeken elke hoek van de straat ging er een nieuwe wereld open. Hoewel niemand hem aansprak, had hij wel veel bekijks met zijn ijsberenmuts van Docter Zivago. Vrolijk van alle verrassingen liep hij voorbij, door de wijk waar al zoveel over gesproken is en door het voetbal wereld beroemd, het leven in deze wijk zit hem vooral in de rust, het lijkt kralingen wel, niets te beleven rond het middag uur, geen mens die waloba aansprak. Eenmaal in bij het winkelcentrum en de jachthaven achter de peperclib spraken de mensen hem voor het eerst aan en vertelde hem over het sappige nieuws dat er een cruise schip ins aan gekomen, waar iedereen in quarantaine zit. Omdat er een vreselijke ziekte is uit gebroken. Maar er zijn al duizende mensen op excursie de stad in. Waloba die niet zoveel op heeft van sappig nieuws maar vooral wild van enthoussiasme wordt als de mensen hun levendigheid tonen. Hij kruiste het cruisschip, het joodse monument bij het poort gebouw waar zovele joden naar Auswitsch en Sobibor werden gedeporteerd, de ersamusbrug, de russische orthodoxse kerk, de rotterdamse school achter de boomgaardstraat, de witte de With en de schouwburg waar de vpro hem probeerde te filmen terwijl de politie tot keek. Er gebeurde niets, er was niets en deze trooststoet leidde tot niets, mensen lachtte en luisterde naar zijn speech, de politie was aandachtig, maar saai, en zo ging de dag en wandel van waloba vredig voorbij. Alleen de VPRO wist de vrede tussen realitiet en fictie vredig te verstoren. Ze zeiden we gaan je misschien gebruiken op tv, maar als je dat niet wil wordt je in blokjes afgeschermt, als je het wel wil kunnen we je nu een pritclaim aanbieden. Waloba wil vooral in de realitiet blijven, en gaf geen toestemming tot het filmen. Er ontstond een vervelende discussie over we maken blokjes van je of we gebruiken je. Waloba gaf troost door zijn email te geven, voor noodgeval, maar moedigde deze ingeslapen quasi-enthoussiaste tv-makers dat zij de realiteit ernstige schade berokkenen met hun reclame film over de politie in het jasje van een documentaire. Waloba was niet boos maar had liever koffie met deze heren gedronken. En het leleke machtsvertoon van de politie links laten liggen want ze hadden niet willen luisteren. Waloba vreef over zijn handen en sprak de rest van de luisteraars toe over liefde waar de politie helaas niets mee kon. Deze trooststoet verzande dus in een slap aftreksel omdat het troostende machts vertoon van de politie zoveel fantastie uit de toeschouwers hun oren poetste. Zielig, maar de realiteit kon waloba niet ontkennen, dat ook slappe zwakke aftreksels soms troosten kunnen zijn en verzoenend was het zeker, want redelijkheid won het van de waanzin en waloba waggelde vermoeid terug naar huis. Maar voor morgen kreeg hij al goesting, dan gaat hij naar de Keileweg waar hij zal lopen voor seKs en vrede.

Waloba liep vandaag van de Keileweg naar Theater Rotterdam, met een symbolische lange lul uit zijn broek, als Slachtoffer van al het seksisme en grof gebekte rotterdammers, als totale overgave aan de platvloersheid van de humor, als goede grap als flauw aftreksel van een diepgaande performance over het overloos gelul van iedere dag, over het kaderloze leven van vele mensen die verdrinken in het verdwijnen van kerk en kadergevende staat, waarom dan niet met iets langs en logs een uur over straat slepen alsof het de dagelijkse routine is en met de hoop om het op straat over sex te kunnen hebben zonder in een een plat flauw gesprek te belanden, maar het obver sex te kunnen hebben om een niet zo'n uitvergroot niveau. Over de problematiek van prono op internet, de hele wereld die er aan verslaafd blijkt te zijn en het over sensualiteit te kunnen hebben op een plein. Sensualiteit in de openbare ruimte zonder al die afweer mechanismes van stoer doen. Een veilige stad is ook iets waar je je veilig kan voelen door over thema's te praten wat anders niet gaat op straat. Het lukte niet, elke Rotterdammer die er op reageerde was zoals alle anders geod gebekt en beschermt met een nodige dosis humor om het was te lachen. Maar des te pijnlijker werd de speech. De scholieren en studenten die mee luisterde werden op eens deel genoot van het moeilijk bespreekbare thema seks op een plein. Waloba pleitte om je lul vaker op tafel te leggen, als blanke witte man, om je zegje te relatieveren en misschien in een groter kader te plaatsten dan je witte voordeelmanspiemel altijd en overal te profileren als een middelpunt of als leidingevends, maar ondertussen zien we alleen onze wereld denken we alleen vanuit onze wereld en zien we een andere wereld alleen mogelijk met de systemen en dingen uit onze wereld. De witte blanke mannenpiemel is een log geheel geworden, het is een niet meer vooruit te slepen en de verandering ia op alle gebieden aan de gang. Zo zag Waloba op deze moeilijke dag der tegenstellingen stoet, dat elk pleidooi de tegenstelling doet wegzinken, dat dat liefde of oorlog en vrede of geweld misschien helemaal geen tegenstellingen zijn. Maar Seks of Vrede wel. hij nam deze tegenstelling mee en richtte zich ten gronde in een gapend gat van onmogelijkheden vertaald in taal. Seks kan niet concureren met vrede, want seks en liefde zijn een daad van agressie, je komt samen vanuit een destructie die bestreden moet worden met tederheid en vrede is een een passieve staat van zijn. Passief in die zin dat het vrede op zichzelf niets is, het is iets dat dagelijks gewonnen moet worden en alleen kan bestaan, als iedereen er hard aan werkt en agressie past hier dus niet in, dus seks ook niet. Dus zo was de eerste tegenstelling van waloba geboren, zo iedereen zich meer de tegenstellingen gaan benoemen en bewonderen, zo de tegenstellingen meer openbaar worden, zo er nog meer van genoten van kan worden. Leve de tegenstelling. Leve de onmogelijkheden, leve alles wat elkaar tegen lijkt te spreken. Leve Waloba!

WALOBA loopt vandaag een ongewone wandeling voor Waloba zelf, hij vreesde en had verwacht veel tegen het lijf te lopen,hij was bang gemaakt met veel agressie en onaagename ontmoetingen, maar de wandeling was extreem rustig,nietmand sprak hem aan. Waloba die nooit op weg is extreem de confrontatie op te zoeken om vervelende verhoudingen of nare spanningen op de spits te drijven, zo kreeg hij vandaag het gevoel dat hij iets meer uit de kast moest trekken om reacties of zijn absorberende werking mee aan te spreken, maar niemand sprak hem aan, of keek naar hem, niemand wilde interactie, niemand wilde agressie of angst bij Waloba op wekken.Een ongewone wandeling dus, omdat alles was Waloba over de tarwe wijk was verteld hem niet bereikte, de angst, agressie en geweld kwam niet bij hem. Hij wandelde dus gezapig met zijn welgestelde gasten richten het centrum, hij spurde veel vriendelijke mensen op soms een lachend gezicht soms een vriendelijke groet, een idealere wereld kan waloba zich nauwelijks in beelden.Plus rustige tuinen en wijken. Maar is de realiteit dan niet wat het lijkt of is de realiteit maar hoe we hem willen scheppen en creeéren. Waloba weet als geen ander tijd is vaak alles bepalend. Je moet niet overdag je druk gaan maken op een bijna leeg plein dat mensen niet naar het theater gaan. Maar je moet je misschien zelfs niet druk maken dat mensen 's avonds nier naar het theater gaan. Maar waloba die vandaag de schuldgevers jas had aangetrokken en als SCHULDGEVER vandaag door rotterdam liep. Hij vroeg voorbij gangers wie ze graag de schuld willen geven. Hij gaf mensen de schuld op straat, van de crisis, van belastingfraude. Maar het haalde niets uit en het veranderde ook niets, dus verdiepte hij zich in zijn welgestelde gasten en sprak over cultuurbeleid in Rotterdam en hoe weinig hier soms werkt ivm de hoofdstad, maar tegerlijkertijd is pionieren hier iets wat weer moeilijk in de hoofdstad kan.Hij speechte dan maar over de belachelijke nood van Theater en culturele instellingen om hun publiek uit alle hoeken van de stad naar hier te willen halen, En waarom we niet flexiebeler kunnen zijn in ons aanbod op andere uren op andere plekken voor speciale groepen mensen en moeten ophouden met willen iedereen te willen bereiken maar misschien de schuldvraag van ons af moeten werpen en moeten stoppen met elkaar de schuldgeven maar de tijd de schuld moeten geven omdat we geen tijd maken en geen tijd hebben. geen tijd willen. geen tijd geven geen tijd wensen. geen tijd vragen. Waloba's tijd.

Huilend om een dood paard op de tramsporen was er vandaag niet bij en een eenzame ziel die smeekte om mee te wandelen, ook niet. Wel waren er andere schokkende gebeurtenissen en aangenaam positieve verrassingen op ons pad van het Mathernesseplein richting de schouwburg. Bij Waloba's openingsspeech, filmde een man hem die aan het bellen was en die erg hard moest lachen over wat Waloba zei. Dat hij vandaag alle problemen, waar die er ook waren ging oplossen als een oplosspons, Hij zei dat hij zich zo openlijk mogelijk ging openstellen om alles te absorberen, door middel van zich volledig in het nu te werpen en niet aan dingen van morgen of gisteren na te denken. Zoals een ware of wanne be messias liep hij over de vierambachtstraat met een groot vraagteken om zijn nek. Om een duidelijk aanspreek punt te zijn voor alle toevallige of onverwachtse vragen die bij de mensen/ passanten op waloba's pad zouden passeren. Waloba liep over de tweedemiddelandsstraat en de kruiskade, maar die zoals mensen dat vaker doen recht op hun doel af, waloba, zigzagde van alle kleine straatjes, zoals het doellooskrassen op een papiertje tijdens een telefoon gesprek, zo heimelijk doelloos liep hij ook naar de schouwburg. Er waren veel makers en programmeurs van de schouwburg zelf en andere fijne gasten. De wandeling was kort maar Waloba rekte het op om de niet logische paden te kruisen. Er werd verder veel gelachen, gepraat, maar er kwam geen enkele vraag, niemand durfde iets te zeggen, niemand keek om, het enige wat werd gevonden was een befje van een advocaat die hem waarschijnlijk verloren was. Op het schouwburgplein barste waloba los, al improviserend maakte hij zich kwaad over dat er zo weinig vragen gesteld worden, zo weinig interesse is in de mensen, zo weinig tijd wordt genomen om iets over elkaar te weten te komen. Waloba draafde maar door en herhaalde xzichzelf etele malen, het was niet saai, maar wel duidelijk. Waloba was nog niet eerder zo duidelijk geweest. Hij was aan het doordrammen, zinloos doordrammen en zich aan het boosmaken over de mensen. De mensen keken toe als koeien. Keken en staarde, een enkele kwam terug die was al een paar keer eerder geweest. Ze spraken over abstractie en concreet of realisme. Het was ook even surrealistisch dat alle woorden zoweer op waloba's pad waren gekomen. Hij haalde het vraagteken van zijn schouders en keek over het plein uit. Het volk van deze stad had zich nog niet in grote getalen verzameld voor waloba te horen, misschien komt dat nog wel, maar nu is het voorlopig goed ziel per ziel te winnen en hun ziel te verwarmen met waloba's woorden over al het onbestaande, het niet zichtbare, het absurde, het onlogische, wreedzame chaos die zoveel logica in zich draagt. En iemand riep nog dat de mensen niet kritisch zijn dat dat de reden is dat ze geen vragen stellen. En waloba, moest lachen, en dacht na en stelde zich de vraag of dat wel waar is, het zou kunnen, maar waarom horen wij dan wel vaak zoveel kritische stemmen maar zo weinig vragen? Waloba's vragen waren op voor vandaag. En dacht verder na over de vraag van de vrolijke toeschouwer. Voldaan vrolijk en vragend liep hij terug weg.

WALOBA liep vandaag in de volle eerste herfst zon van het idylische vijferweg en slotlaan in het Kralingse Rotterdam. Dit pitoreske centrum van de welgestelde Rotterdammers maar 44 minuten wandelen van het centrum. Hij sprak iemand van het volkenkunden museum die al eerder met waloba had mee gelopen. Ze vertelde hoe de crisis als een bom had in geslagen, veel mensen moesten plots hun prachtige vila verkopen, of sommige bleven in huis maar verkochten al hun inboedel. "Sommige rijken mensen zijn in feite arm, vertel me niet hoe maar het bestaat. Ook naast dat de weinige mensen die je ziet lopen je toch een gevoel van triestesse over je heen komt, misschien omdat je hetzelf niet hebt. " ze vertelde verder dat de pijn of het verdriet dat soms om geld met al haar begrippen en concepten heen hangt niet op een andere manier kan worden besproken. Mensen met geld worden vaak aantrekkelijker gevonden, dan mensen die het niet hebben, of hun huizen, auto's en kleding wordt aantrekkelijker gevonden. Armoede of faillissementen of verdriet om verloren bezit blijven vaak onzichtbaar, omdat er zoveel schaamte rond hangt. Ook over geld praten op straat blijft vaak iets pijnlijk. Als je gekleed bent al iemand die al meer al 100 dagen op straat heeft geslapen, is de stap naar bedelen gemakkelijker, maar als je er vies uitziet of stinkt geven mensen met veel geld niet snel iets. Ga je eerst wassen, of je gaat er zeker drugs van kopen of drank of je bent een handlanger van de onderwereld, weet ik veel je kunt het zo gek niet bedenken, maar het moment van geven blijft moeilijk of de tijd nemen om erover te praten ook. Of hoe graag je verdriet met pijn kan compenseren, troostshoppen op de lijnbaan of de oldenbarneveldstraat. Is de pijn een beetje verzacht met een paar luxe paar kleding of is het de pleister op de wond die maar een weekje werkt tot de portemonee weer een beetje in aangevuld is. Waloba hoorde alle verhalen aan als een goede spons betaamt naam hij al het water om gezet in woorden in zich op en zetten de trillingen in zijn oor weer om in water. Waggeld door iets te nauwe dure schoenen die hij ooit gekocht had, strompelde hij verder. Hij was enorme blaren aan het creeeren op zijn hielen, maar het hoorde erbij. Hij was die ochtend ook al naar de tandarts geweest en had met wat extra geld toch verdoving laten inspuiten om de vullingen die vervangen moesten worden een beetje te kunnen verzachten. Het hielp maar de verdoving maakte van zijn mond een blubberige oncontroleerbare massa. Hij probeerde met het eten van een ijsje zijn spieren weer te activeren. En liet de gasten die mee waren vooral aan het woord, en hield zich wat op de achtergrond. Met andere woorden waloba was er vandaag mentaal niet echt bij. Terwijl hij de lijnbaan passeerde riep hij niets. Geen woorden als verzacht het geld goed vandaag? Of hoe gaat het met het troostshoppen? Is hier iemand die de pijn voelt in zijn portemonee of zijn hart? Kan hier iemand met geld onze wonden helen? Wie zijn bloed staat er vandaag in de uitverkoop? Wie ziet er af van alle kortingen die er vandaag weer door de maatschappij heen gehaald worden? Lijdt hier iemand aan te veel geld? Of kan iemand waloba vertellen hoe pijnlijk het is om arm te zijn? Of zijn we te trots om ons verdriet zo in de uitverkoop te zien of om met onze wonden zo te koop te lopen? Waar kunnen we wel over straat over praten? En wat maakt het praten over pijnlijke dingen of dingen die zoveel rijkdom uitstralen zo moeilijk? Waarom mag een politie in Rotterdam vragen hoe je die mooie auto of schoenen hebt kunnen kopen? Maar waarom is waloba's loop zo afschrikwekkend als hij zijn bloed wil delen of zijn gedachten en PIJN en Geld en VERDRIET bespreekbaar wil maken?

Vandaag liep Waloba van het in Rotterdam gestrandde SSRotterdam naar de schouwburg en het werd een slechte dag voor de humor en voor hen die geloven zo'n goede humor te hebben. Goed en fout moest het vandaag ontzien als ze zich kruistte op de weg van waloba. Wat nog niet eerder humor bleek te zijn werd gedoodverfd tot grappig en materiaal om mee te lachen en datgene wat altijd zo grappig bleek te zijn kreeg een gemaakte lach van waloba voor zijn voeten geworpen. Verstopt achter een zoet en ongevaarlijk HAHAHAHA schild liep waloba met allerlei soorten lachen door de stad. Hij wilde de rotterdamse humor vangen, die humor waar de rotterdammer zo hoog mee oploopt. De vieze lelijke trots die de rotterdammer zo graag in de mond neemt over architectuur waar hij niks over beslist heeft, over grote bedrijven die zich hier gevestigd hebben en de bewoners nooit om hun mening hebben gevraagd maar die de rotterdammer toch zo trots hebben gekregen, met andere woorden, het maakt de rotterdammer niets uit. Het zal wel. Een nieuw station is een kapsalon bakje, de erasmus-universiteit is de ijskast, de oude marconiplein torens worden de lee towers. Het is allemaal humor en des interesse in iets beters. Humor heeft geen toekomst. Er wordt iets mee afgezeken en kapot gemaakt ofer wordt de desinteresse mee uitgesproken. En waarschijnlijk schuilen er nog veel mee waarheden in deze slechte smaak van vertier. En hoe negatief en zuur een mens ook kan worden over rotterdamse trots of humor, hoe bevrijdend en verlichtend het voor het gemoed kan zijn omdat er geen kak aan wordt gehangen en er altijd een miniscule verlangen in zit om dcontact te willen maken met de ander, de onbekende, als we het over de straat hebben. En dat was ook een van de redenen waarom waloba verstopt achter de lach de straat op ging om contact te maken, hij had gehoopt om via de lach dichter bij de toevallige passant op straat te kunnen komen, om via de lach de humor van de Rotterdammert te kunnen absorberen. De Rotterdammer die zo graag plat gaat op jollige lol, platte humor en bleek vandaag niet op straat te zijn. Er werd met andere woorden weinig gelachen als Waloba passeerde. Niet in zijn gezicht althans, maar achteraf bleek wel veel achter zijn rug. hahaha betrapt , de rotterdammer lacht achter waloba zijn rug hoorde hij van toevallige passanten die de hele wandeling meededen. Dat was wel een zeer vrolijke en warme ontdekking. Want, de lach is niet zomaar uit iemand te krijgen. Het kost moeite, veel moeite, omdat elke lach van iedereen heel persoonlijk is en heel moment gebonden, wat je net grappig vond, hoeft een moment later al niet eer grappig te zijn. Er valt met andere woorden geen pijl op te trekken. Zelfs de slappe lach werkt soms aanstekelijk en soms slaat het als een tang op een varken. En zo voelde waloba zich vandaag tijdens de wandeling, klaar en vol adrenaline de lach van de passanten op te vangen, ving hij bot en was hij een varken die op een meermaals op een tang viel. Het was zelfs niet pijnlijk, was het maar pijnlijk geweest dan was het nog wat maar hij trok niets aan, soms ving hij een glimlach, 1 glimlach op de duizende mensen die hij kruiste. Dus lachtte hij de mensen uit die niet besefte hoe belachelijk ze waren, hij lachtte naar prullebakken, die maar aan paaltjes vast geketend hangen, hij lachten op de constructie van de brug, mensen die in de rij aan het wachten waren. hij lachtte om bellende mensen, om zittende mensen om etende mensen hij lachten naar duiven op zoek naar eten, naar meeuwen die door de wind heen en weer geslingert worden, hij lachtte om onzichtbare vlaggen, en doellooswapperende vlaggen, om stupide bootjes om bakjes friet op poosters om joggende mensen om postbezorgers met teveel pakketjes voor hun karretje om de chagerijnige mensen, om de kinderen zonder humor, om oversteekplaatsen, om de politie die niets kan doen met lachende mensen, om afwezige mensen, om denkende mensen, om dode gebouwen, om werkende mensen, om selfie-nemende telefoons en hun baasjes, om trams, om honden, om niets en om alles om theater om praktische werken, omhorloges, om lunchende mensen of programma's en pauzes om onbekende om tegels en grasprietjes om tuinslangen, biervrachtwagens om verwaarloosde bomen, shoppende mensen en om nog veel meer dat ik hier allemaal niet kan op noemen, waloba perste er nog een onoplosbare lach uit zichzelf o[p het schouwburgplein aan gekomen en het effect van deze wandelingen zullen we nooit meer kunnen na vertellen, Hahahahahahahahahahahahahahahahaha hahahahahahahahahahahahahaha hahahahaha hahahahahahahahahhahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahah hahahaha

WALOBA kwam vandaag te laat de laatste dag van zijn september bezoek aan de stad. Er wachten een 10 tal mensen op hem, waarvan een paar oudere mannen die niet mee wilde lopen, maar wel graag wilde praten en vertellen, dat er geen enkel figuur is zoals Waloba. Dat het hun vrolijk maakt, dat weinig mensen uit het niets met hun begint te praten, dat Waloba wat raar overkomt met zijn stok of kruis vol rommel en chaos, maar dat hij er ongevaarlijk uit ziet en dat hij veel vragen op roept. Maar de vraag 'Wat zou jij graag willen?' kon vooral op ludieke grapjes rekenen. Ik zou wel geld willen, ik zou graag een levenspartner willen, een dikke auto, een groot huis etc. Maar gelukkig waren deze ludieke en ook serieuze antwoorden, genoeg om een gesprek te beginnen, over de nederlandse taal, herkomst, vrijheid, liefde, vriendschap. In feite was de aanwezigheid van Waloba al genoeg om onbekende bij elkaar te brengen.Verder op de wandeling, liepen kinderen mee, en konden niet ophouden met vragen, waarom doe je dat? wie ben jij? elke vraag was al genoeg voor een uitzonderlijk gesprek, de tientalle mensen die mee liepen, die waloba, in een ver verleden al eens eerder had gezien waren bijzonderlijk vriendelijke en een enkele wandeling was al genoeg om een glimlach op hun gezichten te zien. Wat een glimlach al niet kan doen bleek vandaag al maar weer eens. Normaal zouden vandaag een 200 tal kinderen waloba volgen naar het schouwburgplein, maar aangezien wettelijke regels over het door de stad wandelen met een grote groep kinderen de vrijheid van Waloba loopt dusdanig in gevaar zou brengen, koos de organisatie die Waloba loopt had uitgenodigd voor een sobere wandeling. maar de scholieren, van middelbare opleidingen en vakscholen, wilde niet liever dan met Waloba mee te lopen en dan kon gelukkig ook. Eén maal op het plein aangekomen barste Waloba los en speechte oreerde alle thema's aan elkaar, al was de samenhang voor sommige toehoorders, door hun hang naar logica ver te zoeken, de vreugde en woede en levendigheid van de sprekende en roepende waloba werd zeer gepluimd. Zelde was er zo'n losbandig vermaak te zien op dit plein, zelde gaf het zoveel verrassende aanwezigheid op het plein als nu. Waloba loopt, kondigde daarmee ook aan voor enige tijd te verdwijnen. En op nog een onbekende datum terug te verschijnen. Elke einde is een begin. Voor een nieuwe rijkdom.
En zo sprak Waloba en hij zei nog veel meer, maar die woorden zullen weldra in een andere vorm tot bij u komen.
U bent gezegd, wees daar maar zeker van. en Zo is het, zo was het en zo zal het zijn.

Een vervolg volgt en al het goede zal tot u komen geloof me.